«من خود آن سیزدهم» حاصل تلاش های شبانه روزی هنرمندی است که اندیشه ی ویِژگزینشه نسبت به سبک‌های آهنگ دارد. آلبومی ویِژگزینشه جهت مخاطبین خاص! چیزی که این روزها کمتر دیده می‌شود.
محسن چاوشی هنرمند پیش‌رویی است. او همیشه چند قدم جلوتر ازبقیه خوانندگان هنرمندان زمان خود ایستاده است. او زمان بسياري را صرف تولید آثارش می‌کند برخي تا چند تنظیم جهت قطعه موسیقی آماده می‌کند. خروجی نهایی آثار چاوشی همیشه حرف تازه‌ای جهت ارائه دارد این خود حس فرق تمایز را جهت شنونده تداعی می‌کند. “من خود آن سیزدهم” را می‌توان نگاه مفرق محسن چاوشی به اشعار کلاسیک ایران دانست. در قدیم از اشعار کلاسیک در آثار آهنگ سنتی و یا راک استفاده شده بود حداقل برای سبک موزیک راک تجربه زیاد موفق ی نبود. چاوشی ولی با دیدی مفرق و گزینش شعرهای منسجم سعی در آشتی دادن موسیقی مدرن با اشعار کلاسیک دارد. آثاری که نه فقط برای انتخاب اشعار آن‌ها فکر شده، بلکه از نظر موسیقایی، سبک بندی و تنظیم نیز زمان بسياري برروی آن‌ها گذاشته شده است. از طرف دیگر چیدمان حتمـا ت به گونه‌ای انجام شده تا یک روایت کلی در ذهن مخاطب شکل بگیرد. از تمام این موارد که بگذریم، عدم تکرار و تقلید از افراد دیگر ، به روز بودن موزیک از ویژگی‌های بارز محسن چاوشی و آثارش است.
آلبوم من خود آن سیزدهم قرار بود با اشعاری از استاد شهریار تولید شود که بعدها درگیر زمان شده اشعاری از بزرگان ادبیات کلاسیک ایران بر آن افزوده شد و مجموعه‌ای مدرن تولید شد. این اتفاق هرچند بارها در آثار پاپ و پاپ/راک ایرانی انجام شده بود ولی به موفق یت چندانی نرسیده بود. چاوشی اما با انتخاب درست اشعار روش منحصربفرد خود توانست پیوندی بین موزیک خود و این اشعار ایجاد نماید همچون پلی آن‌ها را به هم متصل نماید . شیوایی کلام و تلفظ دقیق و درست سبب شد تا اشعار این مجموعه مورد توجه چاوشی دوست ها قرار گیرد.
اولین موسیقی سبک Dubstep در یک آلبوم رسمی موسیقی در ایران در آلبوم “من آن سیزدهم” قطعه “غلط کردم” صورت گرفت. و ممکن است از آن جهت هم حائز ارزش باشد که داب استپ در کنار یک ساز ایرانی همچون سنتور، چقدر زیبا تلفیق شده است. اما حضـور سازهای سنتی تنها به این قطعه محدود نمی‌شود و در حتمـا ت دیگر از انواع آن بهره گرفته شده است. موسیقی داب استپ با کلام محسن چاوشی در نوع ویِژگزینشه جلوه می‌کند غلط کردم را به یکی از محبوب‌ترین اثار چاوشی تبدیل می‌کند. در کل موسیقی آلبوم «من خود آن سیزدهم» با آنچه تا کنون از چاوشی شنیده‌اید فرق دارد نگاه جدید ی از آثار چاوشی به شما عرضه می‌کند. تنظیم‌های مدرن و به روز که برروی آن‌ها فکر شده است. تنوع سبکی در عین حفظ فضای کلی از دیگر عوامل موفق یت آلبوم است. درخشان‌ترین قطعه این مجموعه، هم نام با اسم آلبوم، «من خود آن سیزدهم» با فضای مفرق ساختاری نسبت به به احتمال زیاد ت قبلی (که بیشتر به سمت موسیقی پاپ/راک گرایش پیدا کرده است) شنونده را به شدت درگیر خواهد کرد. شعر مفهومی دوستانه شهریار نیز اثر این جریان را دوچندان کرده است. المان‌های موسیقی الکترونیک در انتهای آلبوم به اوج خود می‌رسد. قطعه بهرام گور اوج خلاقیت محسن چاوشی است. قطعه‌ای که بیش از اینکه بر قدرت کلامی استوار باشد بر آهنگ تکیه کرده است و تمام حرفش را داخـل موسیقی گنجانده است. فضای این موسیقی به قدری تاثیر گذار است که خود تداعی کننده یک فیلـم کوتاه در ذهن آدم است. ولی زمانی که چاوشی شروع به خواندن می‌کند، شنونده را به شدت تحت اثر قرار می‌دهد. خواندن او آن‌قدر کوتاه است که مغز شنونده را تشنه‌ی ادامه‌ی آهنگ می‌کند.
چاوشی همیشه چند پله ازبقیه هنرمندان بالاتر بوده و این مورد را مدیون اندیشه خاصش است. «من خود آن سیزدهم» را می‌توان یکی از خوب ترین آلبوم‌های موسیقی پاپ در ایران با گرایش‌های آلترناتیو تلفیقی دانست. آنچه مسلم است ریسک بزرگی است چاوشی برای تولید این آلبوم انجام داده و جواب مثبت را از مخاطبین گرفته است.
